Bila bangun pagi tanpa perlu berbuat apa-apa, rasanya sungguh membahagiakan. Rasa yang bahagia umpama terjumpa gegadis Korea idaman di dalam satu rumah yang sama. Bahagianya bukan main, tapi apa yang bahagia tu tak akan kekal lama.
Makin lama, makin terasa pula kebosanannya. Iyalah, tanpa ada teman mahu bersuka-ria mahupun bercekerama, atau paling tak seronok pun, memerli aku di khalayak ramai.
Ya, walaupun kadang-kadang aku rasa macam tiang untuk meluahkan rasa terpendam rakan-rakan sekalian di sekolah.
